www.przyszloscwprzeszlosci.info

blad

Autor: anzuma (zredagowany przez: Magda Głowala-Habel)

Kim są Żydzi? Jakie jest pochodzenie tego narodu i czy na pewno narodu?

Z serwisów internetowych nie schodzą w ostatnich tygodniach wiadomości z Bliskiego Wschodu. Stosunki izraelsko – palestyńskie, naznaczone gwałtami, przemocą i - według ostatnich ustaleń sędziego Goldstone'a - także zbrodniami wojennymi, inspirują do przyjrzenia się bliżej stronom konfliktu.

Palestyńczycy, aż do utworzenia państwa Izrael, nie zajmowali zbytnio uwagi świata. Utworzenie Izraela w 1948 roku dało początek spirali przemocy na Bliskim Wschodzie, przyniosło wojny z Egiptem, Syrią i Libanem.

Kim są Żydzi?

Odpowiedź może dać refleksje na temat książki Shlomo Sand'a poczynione przez Gilada Atzmona, byłego żołnierza armii izraelskiej, obecnie wybitnego muzyka jazzowego mieszkającego w Londynie.

Książka nosi znamienny tytuł „When and How the Jewish People Was Invented” (Kiedy i jak wynaleziony został naród żydowski). Jej autor, Shlomo Sand jest Żydem, historykiem, profesorem uniwersytetu w Tel Awiwie. Wstępem do książki jest cytat z Karla W. Deutsch'a: „Naród jest grupą osób zjednoczonych wspólnym błędnym pojęciem, co do swojego pochodzenia i wrogością wobec swoich sąsiadów".

"Jakkolwiek zabrzmiałoby to prosto lub wręcz prostacko - pisze Atzmon - ten cytat bardzo elokwentnie oddaje element fikcji, stanowiący tkankę nowoczesnego nacjonalizmu żydowskiego, a przede wszystkim świadomości żydowskiej".

Wg Atzmona, rozpoczynając tym cytatem, Sand wytyka a priori zbiorowy „błąd” Żydów, ilekroć odwołują sie do „iluzorycznej przeszłości zbiorowej” i ich „wspólnego pochodzenia”.

Naród - kiedy i jak wynaleziony?

„When and How the Jewish People Was Invented” - to najważniejsze studium wiedzy na temat nacjonalizmu żydowskiego - najodważniejsze i krytyczne opracowanie wersji, jaką podają Żydzi na temat swojej historii.

W swojej książce Sand zdołał wykazać ponad wszelką wątpliwość, że naród żydowski nigdy nie istniał jako „rasa – naród”, nigdy nie miał wspólnych korzeni. Jest natomiast mozaiką grup, które w różnych fazach historycznych przyjęły religię żydowską.

Gdybyście przypadkiem, śledząc rozumowanie Sand'a, zadali pytanie: „kiedy i jak wynaleziono naród żydowski”, to odpowiedź autora jest dość prosta: „W pewnym okresie XIX wieku intelektualiści niemieccy pochodzenia żydowskiego, pozostający pod wpływem ludowego charakteru nacjonalizmu niemieckiego, podjęli się zadania 'wynalezienia' narodu niejako wstecznie, pragnąc stworzyć nowoczesny naród żydowski. W wyniku tej koncepcji 'naród żydowski' jest tworem wymyślonym, złożonym z wyimaginowanej i fikcyjnej przeszłości, bazującym na bardzo mizernych źródłach historycznych i pisanych".

Ponadto Sand, który w swoich dociekaniach opiera się na źródłach antycznych, dochodzi do wniosku, że także rzekome wygnanie Żydów było mitem, a dużo bardziej prawdopodobne jest, że potomkami antycznego narodu semickiego Judei są aktualni Palestyńczycy, a nie tłumy Aszkenezyjczyków pochodzenia kazarskiego, do których nota bene sam się zalicza.

Brakuje tekstów

Zaskakujący jest fakt, że - mimo iż Sand demoluje kompletnie pojęcie „wspólnej żydowskiej przeszłości" - książka stała się w Izraelu bestsellerem. ”Naród Ksiąg” - jak często bywają definiowani Żydzi, zaczyna powoli zdawać sobie sprawę z filozofii i ideologii, która wg wielu myślicieli żydowskich przekształciła ich w „nazistów naszych czasów”.

Często, gdy spytać Żyda „świeckiego”, „kosmopolitę”, co czyni go Żydem?, ten odpowie: "To Hitler uczynił mnie Żydem". Stawia więc na pierwszym miejscu nie swoje aspiracje bycia Żydem, lecz postać największego antysemity – Hitlera.

Sand wyciąga tu na światło dzienne paradoks, który umyka wszystkim. Podczas gdy w XIX wieku przejawem antysemityzmu było zaliczenie Żydów do odrębnej rasy, tak teraz powiedzieć, że Żydzi nigdy nie byli jednym ludem czy narodem, znaczy „ siać nienawiść wobec Żydów”.

Jest faktem dowiedzionym, że między wiekiem I a XIX nie został napisany żaden historyczny tekst żydowski i fakt, że żydostwo bazuje na micie historyczno – religijnym może mieć coś z tym wspólnego.

Tradycja rabinacka nigdy nie pofatygowała się, by przestudiować w odpowiedni sposób przeszłość żydowską. Dla Żyda żyjącego w starożytności czy w średniowieczu to, co było w Biblii, było wystarczające, by odpowiedzieć na wszystkie najważniejsze pytania dnia codziennego.

Nacjonalizacja Biblii

W 1820 roku historyk niemiecki pochodzenia żydowskiego, Isaak Markus Jost, opublikował pierwsze poważne dzieło na temat historii Żydów - „Historia Izraelitów”. Pomijając czasy biblijne, wolał rozpocząć swój wywód od Królestwa Judei, opisując następnie różne społeczności żydowskie na świecie. Zdał sobie bowiem sprawę z tego, że Żydzi nie stanowili żadnej „kontynuacji etnicznej” i bardzo między sobą się różnili.

W Palestynie „nowi” Żydzi (następnie Izraelczycy) zdecydowali, że należy zaadaptować do tego celu Stary Testament i przekształcić go w jedyny kodeks przyszłego Żyda. „Nacjonalizacja” Biblii potrzebna była do wpajania młodym Żydom przekonania, że są bezpośrednimi potomkami wielkich antycznych przodków.

Biorąc pod uwagę fakt, że ta „nacjonalizacja” była wymysłem czysto laickim, Biblia została pozbawiona znaczenia duchowego i religijnego, a zaczęła być postrzegana jako tekst historyczny opisujący łańcuch zdarzeń z przeszłości narodu. Na wzór swoich „antycznych, bohaterskich przodków Żydzi nauczyli się kochać samych siebie tak mocno, jak mocno nienawidzili innych. Z tym, że tym razem mają do dyspozycji prawdziwą siłę militarną, by zadać ból swemu bliźniemu”.

Według Sand'a, najbardziej niepokojące jest jednak to, że to nie jednostka nadnaturalna, czyli Bóg, każe Żydom kraść „ziemie obiecaną” ludności autochtonicznej. W tym akcie „odrodzenia narodowego” to oni sami, w osobach Herzla, Ben Guriona, Sharona, Peresa, Baraka, decydują o wypędzeniach, zniszczeniach i zabijaniu. Zastępując Boga, to Żydzi zabijają w imię narodu żydowskiego. I robią to z antycznymi symbolami wymalowanymi na czołgach i samolotach.

Dyskusja trwa

By dostarczyć etosowi syjonistycznemu odpowiednia bazę „naukową” zaprzęgnięto do pracy archeologię. Archeologia miała służyć do spięcia epoki biblijnej z czasami „odrodzenia” narodowego.

Prawdopodobnie najbardziej zaskakujacym w tej szalonej metodzie był przypadek uroczystego pogrzebu w 1982 r. resztek kości Shimona Bar Kochba, buntownika żydowskiego, zmarłego 2000 lat temu... Pod przewodnictwem naczelnego rabina armii izraelskiej dokonano (transmitowanego na żywo w tv) symbolicznego pochówku wg rytuału wojskowego. W praktyce, domniemane szczątki potraktowane zostały jak żołnierz Izraelskiej Armii Obronnej (oficjalna nazwa armii izraelskiej).

W sumie nie trzeba był dużo czasu, by koncepcja wykorzystania archeologii przybrała niechciany obrót. Archeologia, stojąc na pozycji bardziej niezależnej od dogmatów syjonistycznych, zaczęła odkrywać niewygodną rzeczywistość. Biblia okazała się zbiorem opowiadań literackich.

Jak zauważył Sand, antyczna historia biblijna pełna jest Filistynów, Aramejczyków i wielbłądów? Innym kłopotliwym faktem jest to, że na półwyspie Synaj nie znaleziono prawie nic, co potwierdzałoby legendarna ucieczkę z niewoli egipskiej. Wynika z tego, że trzy miliony Żydów maszerowało kilkadziesiąt lat przez pustynie nie zostawiając żadnego śladu...

Mimo tego, że Izrael uważa się za zmartwychwstanie monumentalnego Królestwa Dawida i Salomona, to wykopaliska poczynione w 1970 w Jerozolimie pokazują, że królestwo Dawida nie było niczym więcej niż małym siedliskiem plemiennym. Pierwotnie przedstawione dowody dotyczące króla Salomona zostały następnie obalone przez badania przy użyciu węgla C14.

Wszystkie te niewygodne fakty zostały potwierdzone w sposób naukowy, a Biblia okazała się zbiorem przekazów, niedającym żadnych podstaw do tego, by budować świetność obecności narodu żydowskiego w Palestynie w jakiejkolwiek epoce.